Lachai Roi
Door: alita scholtens
Blijf op de hoogte en volg Alita
28 April 2009 | Oeganda, Jinja
Hallo mede reisgenoten!
Wat hebben we de afgelopen week veel verhalen gehoord van mannen en vrouwen die HIV positief zijn. Na een 5-tal verhalen lijkt het wel of elk verhaal hetzelfde is aan ellende, hopeloosheid, onrecht, verlies, verlatenheid, zinloosheid, pijn en leegte.
Vandaag is onze vrije dag en ik moet echt even bijkomen.
Afgelopen zaterdag waren we in een dorp en de vrouwen deelden hun verhaal. Ik wist echt niets te zeggen. Uiteindelijk stond een van mijn teamleden op en zei tegen deze vrouwen dat ook haar moeder haar alleen had opgevoed, omdat haar vader hen verlaten had. En dat ze door het verhaal van deze vrouwen haar moeder weer zag die haar best had gedaan om een toekomst voor haar mogelijk te maken. Maar ze besefte ook dat ze haar te weinig daarvoor gerespecteerd had. Nu raakte het haar diep ze huilde als een dochter en vroeg om vergeving aan deze moeders.
En het was zo wijsheid om deze vrouwen te eren op deze manier. De vrouwen keken haar aan bij deze onverwachtse respons en de een na de ander begon te huilen.
We hadden al veel verhalen gehoord, maar we hadden nog niemand zien huilen.
En wat we deden was eer brengen aan deze vrouwen die zo van hun eer beroofd waren. Het was zo geen wijsheid van onszelf!
's Avonds vroeg ik mij af, na dagen vol ellendige situaties:
'God, wie is hier verantwoordlijk? Wie spreekt recht en wie ziet deze mensen en kinderen?" En ik herinnerde mij het verhaal van Hagar. Ik ging het lezen en zag hoe Hagar weggelopen was van Abraham en Sara en dat er veel conflicten waren en afwijzing. Nu was ze in de woestijn en daar ontmoette ze God. En God sprak met haar persoonlijk en vroeg haar: Hagar, waar kom je vandaan en waar ga je naar toe? En ze vertelde haar situatie. En toen gaf God haar wijsheid, dat ze terug moest gaan en dat er een toekomst was voor haar en haar zoon. En dan geeft Hagar God een naam: Lahai Roi= de God die mij ziet.
En dat deed de zwaarte van alle verhalen van mij afglijden. God herinnerde mij eraan dat Hij een God is die ziet. Niets gaat ongezien voorbij. Hagar had een identiteit en deze vrouwen en mannen ook.
Ja, er gebeurt veel om over na te denken. We groeien met elkaar in wat God voor ons heeft. Soms doen we oefeningen met mensen om hen te helpen hun verdriet enigzins een plekje te geven. Soms helpen we mensen om het kruis van Jezus betekenis te geven in hun verdriet. Toch zien ze ons vooral als Mzungus, blanke mensen die rijk zijn en geld kunnen geven. De gelijkwaardigheid gaat daarmee verloren. Vaak hebben we wijsheid nodig om deze mensen duideiljk te maken dat zij ook veel te bieden hebben.Maar dat vraagt verandering van hun wereldbeeld.En dat vraagt tijd en energie.
En de tijd gaat zo snel.
Ik merk dat mijn hart wel steeds ruimer wordt en dat ik ook echt kan genieten van de dingen die we kunnen zien en mogen doen.
Vandaag was onze vrije dag en ik heb heerlijk in cafe Flavours gezeten, die Nederlandse eigenaars heeft en een superheerlijke WC!:-) Het is echt een rustpunt in de stad, met een heerlijke tuin. Wandelen in Jinja zal ik echt missen. Veel teamgenoten kijken er echt naar uit om weer in ' de normale wereld' te zijn, maar ik merk dat ik van minuut tot minuut geniet van deze bijzondere tijd.
En we zijn erg gezond. We werken aan onze conditie via 'coachpowers'= 20 minuten lang conditiertraining via een videocoach op de computer. Erg lachwekkend als we daar zo staan te springen. Maar het helpt!
Ik moet weer afsluiten. De ag is weer voorbij.
Tot de volgende keer!
Alita
Wat hebben we de afgelopen week veel verhalen gehoord van mannen en vrouwen die HIV positief zijn. Na een 5-tal verhalen lijkt het wel of elk verhaal hetzelfde is aan ellende, hopeloosheid, onrecht, verlies, verlatenheid, zinloosheid, pijn en leegte.
Vandaag is onze vrije dag en ik moet echt even bijkomen.
Afgelopen zaterdag waren we in een dorp en de vrouwen deelden hun verhaal. Ik wist echt niets te zeggen. Uiteindelijk stond een van mijn teamleden op en zei tegen deze vrouwen dat ook haar moeder haar alleen had opgevoed, omdat haar vader hen verlaten had. En dat ze door het verhaal van deze vrouwen haar moeder weer zag die haar best had gedaan om een toekomst voor haar mogelijk te maken. Maar ze besefte ook dat ze haar te weinig daarvoor gerespecteerd had. Nu raakte het haar diep ze huilde als een dochter en vroeg om vergeving aan deze moeders.
En het was zo wijsheid om deze vrouwen te eren op deze manier. De vrouwen keken haar aan bij deze onverwachtse respons en de een na de ander begon te huilen.
We hadden al veel verhalen gehoord, maar we hadden nog niemand zien huilen.
En wat we deden was eer brengen aan deze vrouwen die zo van hun eer beroofd waren. Het was zo geen wijsheid van onszelf!
's Avonds vroeg ik mij af, na dagen vol ellendige situaties:
'God, wie is hier verantwoordlijk? Wie spreekt recht en wie ziet deze mensen en kinderen?" En ik herinnerde mij het verhaal van Hagar. Ik ging het lezen en zag hoe Hagar weggelopen was van Abraham en Sara en dat er veel conflicten waren en afwijzing. Nu was ze in de woestijn en daar ontmoette ze God. En God sprak met haar persoonlijk en vroeg haar: Hagar, waar kom je vandaan en waar ga je naar toe? En ze vertelde haar situatie. En toen gaf God haar wijsheid, dat ze terug moest gaan en dat er een toekomst was voor haar en haar zoon. En dan geeft Hagar God een naam: Lahai Roi= de God die mij ziet.
En dat deed de zwaarte van alle verhalen van mij afglijden. God herinnerde mij eraan dat Hij een God is die ziet. Niets gaat ongezien voorbij. Hagar had een identiteit en deze vrouwen en mannen ook.
Ja, er gebeurt veel om over na te denken. We groeien met elkaar in wat God voor ons heeft. Soms doen we oefeningen met mensen om hen te helpen hun verdriet enigzins een plekje te geven. Soms helpen we mensen om het kruis van Jezus betekenis te geven in hun verdriet. Toch zien ze ons vooral als Mzungus, blanke mensen die rijk zijn en geld kunnen geven. De gelijkwaardigheid gaat daarmee verloren. Vaak hebben we wijsheid nodig om deze mensen duideiljk te maken dat zij ook veel te bieden hebben.Maar dat vraagt verandering van hun wereldbeeld.En dat vraagt tijd en energie.
En de tijd gaat zo snel.
Ik merk dat mijn hart wel steeds ruimer wordt en dat ik ook echt kan genieten van de dingen die we kunnen zien en mogen doen.
Vandaag was onze vrije dag en ik heb heerlijk in cafe Flavours gezeten, die Nederlandse eigenaars heeft en een superheerlijke WC!:-) Het is echt een rustpunt in de stad, met een heerlijke tuin. Wandelen in Jinja zal ik echt missen. Veel teamgenoten kijken er echt naar uit om weer in ' de normale wereld' te zijn, maar ik merk dat ik van minuut tot minuut geniet van deze bijzondere tijd.
En we zijn erg gezond. We werken aan onze conditie via 'coachpowers'= 20 minuten lang conditiertraining via een videocoach op de computer. Erg lachwekkend als we daar zo staan te springen. Maar het helpt!
Ik moet weer afsluiten. De ag is weer voorbij.
Tot de volgende keer!
Alita
-
28 April 2009 - 14:40
Anita:
Thanks for sharing -
28 April 2009 - 15:18
Pa S.:
KInd wat maak je toch veel mee in dat mooie Uganda. En wat een verdriet is er toch bij dit alles. Je ziet en hoort door jou verhaal heen de doorwerking van de zonde in deze wereld. Blijvend zal dat een smet werpen over alles wat er gebeurd op deze aarde.
Dat jij daar wellicht op die plek uitkomst kan laten zien door met woord en daad te verkondigen dat er maar één Heelmeester is en dat die Heelmeester alle tranen van ook Afrikaanse ogen zal afwissen, dat is een gave die God de Heere je geeft en die je onder dankzegging mag gebruiken. Wonderbaar!
Pa en ma.
P.S. Geniet ook maar van Gods wondermooie schepping -
28 April 2009 - 20:09
Joost:
Goed om je verhalen te lezen, en wat heerlijk om je eye-opener mee te mogen maken: God ziet!
Liefs -
28 April 2009 - 20:17
Nienke:
Ha Alita,
Ik ben ook weer zo'n beetje ' bijgelezen' wat maak jij veel mee zeg, en wat zijn je gedachten af-en-toe herkenbaar.
Gods nabijheid bidt ik je toe in wie je bent daar in het verre Afrika!
en tot over een maandje alweer?!... -
29 April 2009 - 09:35
Ellen:
Hoi Alita
bedankt voor je verhalen. heel fijn om zo met je mee te mogen leven. Gods zegen en nabijheid gewenst voor de komende tijd. Hij ziet je!! -
07 Mei 2009 - 20:27
Broer KlaasJan:
Lieve Zus,
Goed om weer wat van je te lezen. Ik ben altijd weer onder de indruk van de wijsheid die jij mag leren. Wat een voorrecht. Als je hier in Nederland bent tob je wat af over je eigen zorgen. Die mogen er ook wel zijn, maar ze komen in zo'n ander perspectief te staan als je jouw verhalen leest. Daarnaast maakt God mij ook steeds weer duidelijk dat mijn leven onderdeel mag zijn van een veel groter plan en dat ik moet leren loslaten en Hem volgen. Dat is wat ik ook steeds weer in jouw verhalen lees. Ik kijk uit naar onze ontmoeting en verlang naar een lange strandwandeling met jou om van je te leren en naar je te luisteren. Ik bewonder je en hou van je. Dat besef ik altijd als ik je verhalen lees, en dan denk, Ja wel mijn enige zus!
Ik wens je Gods nabijheid, en bid voor jou en je team dat je tot zegen mag zijn voor je omgeving.
Veel liefs,
Je broer KlaasJan -
10 Mei 2009 - 18:11
Nelleke:
He alita
Wat fijn om weer even van je te lezen. En je ziet er stralend uit op de foto's, mooi om te zien!
Ik zie dat het vandaag nog 17 dagen duurt dat je terug bent. We kijken naar je uit! Maar nu eerst nog de komende weken verder werken en gaan.
Zegen van God!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
