De ontmoeting
Door: alita scholtens
Blijf op de hoogte en volg Alita
26 Januari 2008 | Nederland, Amsterdam
Hier zijn we weer!
Na een zeer voorspoedige treinreis zijn we aangekomen in het westen. Het was echt crazydruk op de stations van vertrek en aankomst.
Geduldig wachten is hier niet gewoon. Je erin gooien en je weg proberen te vinden is het devies en vooral niet schuldig voelen om mensen op leeftijd niet voor te laten gaan.
We werden opgewacht door iemand die ons wat heeft uitgelegd over de transportmogelijkheden hier. Inmiddels kunnen we al aardig onze weg vinden. Voor 10 eurocent kun je een busrit maken, hoe lang dan ook. In en uit de bus stappen is vooral een kwestie van taktiek. Alle ethische vragen mag je aan de kant zetten. Tijdens de busrit wordt je helemaal op elkaar gedrukt en is het de kunst langzaam je weg naar de uitgang zoeken.
En de weg oversteken maakt je echt 'wild'. Voorrang krijg je niet,
voorrang NEEM je. De eerste keer ging mijn hart nog enorm tekeer, maar
inmiddels loop ik al ijsje-etende gewoon koelbloedig de weg over. De eerste auto gaat voor me langs en de tweede auto alweer achter mij langs. Tussen deze twee auto's zit ongeveer 2 seconden. Alleen de gewoonte van het rochelen en spugen op de grond maakt mijn hart nog steeds week.
De afgelopen week was enorm goed. Het was een open week, waarin we als
tweetallen zelf onze middag mochten indelen. Ik en mijn maatje gingen
vaak naar de universiteit om met lokale studenten in gesprek te komen. Veel studenten willen graag hun engels oefenen. Dat geeft een mooie
gelegenheid om meer te weten te komen over het leven en wonen hier en
ook om zelf wat delen waar wij vandaan komen.
We hebben een jongen ontmoet met wie we een paar keer wat hebben gedronken en ook wat langer en persoonlijker over dingen hebben kunnen doorpraten. Hij was een van de weinigen hier die zoveel kansen in het leven heeft gekregen. Maar hij vond het lastig om uit de verschillende mogelijkheden te kiezen en de verantwoordelijkheid te dragen.
Het was zo gaaf om te merken hoe vanzelf en ontspannen onze ontmoeting ging.
Afgelopen vrijdag kwamen we een oude professor tegen uit Nieuw Zeeland, die zijn hotel niet kon vinden. Met ons drieen liepen we mee en kwamen erachter dat het niet mogelijk was voor hem, als buitenlander, om in dat hotel te overnachten. Hij was daar behoorlijk ontstemd en chagrijnig over. We hebben hem mee uitgenodigd voor de lunch en we hadden echt weer zo'n verrassende leuke middag. Die professor kon onze vriend weer verder helpen met nieuwe info om zijn keuzes te kunnen maken. Het was net een film. Coole gesprekken en weer veel geleerd.
Nu staan we op het punt om voor 7 dagen te vertrekken naar een conferentie engels. Dat wordt ons nieuwe avontuur!
Omdat nu alle universiteiten dicht zijn, grijpen veel studenten de kans om hun
engels te oefenen. Wij ondersteunen de docenten. Ik heb wat foto's gezien van vorige keren: Ik denk dat we veel gaan mogen ervaren van de cultuur...
De mogelijkheden om over God te kunnen praten zijn beperkt, maar we vertrouwen erop dat het goed is dat we daar zijn. Ook zonder woorden is veel mogelijk.
Wij vinden het gaaf dat we deze kans krijgen om met zoveel jongeren in contact te komen die engels spreken.
Jullie meeleven betekent daarin veel voor mij en ons.
Na deze week, zullen we naar een lokale familie in een dorpje hier vlakbij gaan om daar een paar dagen het nieuwe jaar te gaan vieren.
Dat zal ook echt een verhaal gaan worden. Die krijgen jullie tzt te
horen...
Maar we leven bij de dag. Eerst nog maar weer onze tas inpakken en kijken of alles er weer in past.
Lieve groet,
alita
Na een zeer voorspoedige treinreis zijn we aangekomen in het westen. Het was echt crazydruk op de stations van vertrek en aankomst.
Geduldig wachten is hier niet gewoon. Je erin gooien en je weg proberen te vinden is het devies en vooral niet schuldig voelen om mensen op leeftijd niet voor te laten gaan.
We werden opgewacht door iemand die ons wat heeft uitgelegd over de transportmogelijkheden hier. Inmiddels kunnen we al aardig onze weg vinden. Voor 10 eurocent kun je een busrit maken, hoe lang dan ook. In en uit de bus stappen is vooral een kwestie van taktiek. Alle ethische vragen mag je aan de kant zetten. Tijdens de busrit wordt je helemaal op elkaar gedrukt en is het de kunst langzaam je weg naar de uitgang zoeken.
En de weg oversteken maakt je echt 'wild'. Voorrang krijg je niet,
voorrang NEEM je. De eerste keer ging mijn hart nog enorm tekeer, maar
inmiddels loop ik al ijsje-etende gewoon koelbloedig de weg over. De eerste auto gaat voor me langs en de tweede auto alweer achter mij langs. Tussen deze twee auto's zit ongeveer 2 seconden. Alleen de gewoonte van het rochelen en spugen op de grond maakt mijn hart nog steeds week.
De afgelopen week was enorm goed. Het was een open week, waarin we als
tweetallen zelf onze middag mochten indelen. Ik en mijn maatje gingen
vaak naar de universiteit om met lokale studenten in gesprek te komen. Veel studenten willen graag hun engels oefenen. Dat geeft een mooie
gelegenheid om meer te weten te komen over het leven en wonen hier en
ook om zelf wat delen waar wij vandaan komen.
We hebben een jongen ontmoet met wie we een paar keer wat hebben gedronken en ook wat langer en persoonlijker over dingen hebben kunnen doorpraten. Hij was een van de weinigen hier die zoveel kansen in het leven heeft gekregen. Maar hij vond het lastig om uit de verschillende mogelijkheden te kiezen en de verantwoordelijkheid te dragen.
Het was zo gaaf om te merken hoe vanzelf en ontspannen onze ontmoeting ging.
Afgelopen vrijdag kwamen we een oude professor tegen uit Nieuw Zeeland, die zijn hotel niet kon vinden. Met ons drieen liepen we mee en kwamen erachter dat het niet mogelijk was voor hem, als buitenlander, om in dat hotel te overnachten. Hij was daar behoorlijk ontstemd en chagrijnig over. We hebben hem mee uitgenodigd voor de lunch en we hadden echt weer zo'n verrassende leuke middag. Die professor kon onze vriend weer verder helpen met nieuwe info om zijn keuzes te kunnen maken. Het was net een film. Coole gesprekken en weer veel geleerd.
Nu staan we op het punt om voor 7 dagen te vertrekken naar een conferentie engels. Dat wordt ons nieuwe avontuur!
Omdat nu alle universiteiten dicht zijn, grijpen veel studenten de kans om hun
engels te oefenen. Wij ondersteunen de docenten. Ik heb wat foto's gezien van vorige keren: Ik denk dat we veel gaan mogen ervaren van de cultuur...
De mogelijkheden om over God te kunnen praten zijn beperkt, maar we vertrouwen erop dat het goed is dat we daar zijn. Ook zonder woorden is veel mogelijk.
Wij vinden het gaaf dat we deze kans krijgen om met zoveel jongeren in contact te komen die engels spreken.
Jullie meeleven betekent daarin veel voor mij en ons.
Na deze week, zullen we naar een lokale familie in een dorpje hier vlakbij gaan om daar een paar dagen het nieuwe jaar te gaan vieren.
Dat zal ook echt een verhaal gaan worden. Die krijgen jullie tzt te
horen...
Maar we leven bij de dag. Eerst nog maar weer onze tas inpakken en kijken of alles er weer in past.
Lieve groet,
alita
-
26 Januari 2008 - 18:33
Pa:
Hoki pang sat doris?
Dat is Chinees op zijn hollands en betekent zoveel als: we leven met je mee!
Had je niet van je vader verwacht he?
Nou ,we hwbben weer kennis genomen van je avonturen en denken dat het goed gaat met onze dochter. Gaat het nu toch wat anders dan je had verwacht? Geeft niet hoor, want als je alles biddend doet in overgegevenheid aan je hemelse Vader, dan zijn ook gewone dingen wonderen.
Veel sterkte bij alles. Onze gebeden vergezellen jou en degenen die bij je zijn.
Pa en ma -
28 Januari 2008 - 11:36
Nel:
Ha Alita,
Wat een verhalen zeg, je maakt heel wat mee. Raar ook om te bedenken dat je zo ver weg zit. Gaat het goed met je?
Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal en hoop dat onze Heer jullie gebruikt voor zijn plannen.
Liefs en tot ziens,
Nel -
29 Januari 2008 - 17:29
Mjet:
Fijn om van je te horen Aliet! Dat oversteken zou echt NIETS voor mij zijn, ik zou nooit meer van de stoep af komen denk ik. Met de baby's voorlopig alles goed hé, ik heb je gemaild! Liefs van Mj -
04 Februari 2008 - 20:36
Klaas Jan:
Hoi lieve zus,
Je wordt al echt een chinees met al dat duwen en doordrukken. Ik zou me er ook wel thuis voelen denk ik. Dat rochelen staat me wel aan, ook schijnen ze na het eten lekker te boeren.... Heb je daar al wat van gemerkt?
Bij ons gaat alles goed, ik heb mijn 43e verjaardag mogen vieren. Nog wel aan je gedacht. Vaak ben je in onze gebeden maar ook je medereizigers. Gods plannen zijn zoveel groter dan de onze. Hadden we maar meer geloof in zijn plannen dan in onze eigen plannen. Geldt zeker voor mezelf. Hoop nog veel van je te mogen leren als je weer terug bent.
Voor nu nog een hele mooie reis en heel veel mooie ontmoetingen en leermomenten.
veel liefs,
broer Klaas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
