De muren vallen…

Het is een wonder!

Deze week was als het verhaal van Jericho. Deze stad Jericho was erg sterk, maar God had beloofd dat deze stad voor het volk Israël zou zijn. Wat ze moesten doen, was 6 dagen zwijgend om de stad heen lopen. Vervolgens op de 7e dag 7x hetzelfde rondje. Daarna moesten ze gaan juichen. God beloofde: zodra je gaat juichen, zullen de muren van deze stad vallen en kun je de stad met al haar schatten innemen.

Deze geschiedenis heeft ons erg bemoedigd, voordat we naar de cursus Engels gingen. Vooral het punt dat wij moesten zwijgen, en dat God het grote werk ging doen.

Zondagavond kwamen we aan in een volgend dorp en we werden direct naar een prachtig hotel gebracht. Hier mochten we de hele week slapen.
Op maandagochtend begon het officieel: op het podium stonden 11 stoelen en wij werden uitgenodigd daar te komen zitten, tegenover 700 kinderen in allemaal dezelfde rode jassen. Van het ene op het andere moment waren we bekende 'buitenlanders'. Kinderen stonden te dringen om handtekeningen en foto's!

De drie hoofddocenten, allen ongeveer 25 jaar, probeerden de kinderen Engels te leren door passievol one-liners over hun hoofden uit te schreeuwen. In die one-liners was steeds de boodschap verweven dat ze zichzelf moesten toewijden om de beste te worden, omdat dat de verantwoordelijkheid ten opzichte van hun land was. Op deze manier konden ze echt iets bereiken in het leven.

Onze rol was vooral die van 'het grote voorbeeld'. Tijdens de lessen zaten we erbij, maar we werden nauwelijks in de les betrokken. De dagen duurden daardoor lang en waren erg vermoeiend. We hadden steeds het gevoel dat ze ons niet nodig hadden en tegelijk voelden we ons erg ‘gebruikt’.

In de avonden gingen we de groepen van leerlingen langs en mochten we 20 minuten iets presenteren. Naarmate de dagen vorderden, kregen we steeds meer de moed om een ander geluid te laten horen:
dat de kinderen onvoorwaardelijk geliefd zijn en uniek, met gaven en talenten.
Op een gegeven moment vroegen we ons zelfs hardop af wie van ons het eerst terug zou zijn in Nederland vanwege datgene wat hij of zij verteld had.
Woensdagavond vonden we namelijk de moed om verhalen te vertellen uit de Bijbel. Iets wat niet direct geoorloofd is. We hebben het verhaal van Jericho verteld (Jozua 6) en de boodschap achtergelaten dat het niet belangrijk is of je sterk bent of slim, als je maar gelooft dat God het onmogelijke mogelijk maakt.
Ook het verhaal van David en Goliath (1 Sam. 17) maakte diepe indruk. Een reus kan vallen als je in vertrouwen met God op weg gaat.
Steeds kregen we de vraag naar ons toe wat de definitie van liefde was. Toen mochten we uitleggen dat liefde altijd geduldig is, niet jaloers, niet trots, niet opgeblazen, niemands gevoel kwetst, niet verbitterd wordt, het kwade niet blijft rekenen, blij is met de waarheid, alles bedekt, alles gelooft, alles hoopt, alles verdraagt. (1 Cor. 13) En dat de ultieme liefde zichtbaar wordt als iemand voor je wil sterven, ook al ben je zijn vijand!
De kinderen waren diep onder de indruk. De docenten herkenden inmiddels waar deze woorden vandaan kwamen en raakten wat nerveus en begonnen druk met elkaar te praten. De camera werd uitgezet en de volgende avonden werd onze tijd behoorlijk ingekort.

Op een middag hebben we nog het verhaal van de Nerflanders verteld (‘Niemand zoals jij’ – Max Lucado). Hoe zij altijd sterren en minpunten uitdeelden aan elkaar, en deze kleven aan hun kleren, elkaar op die manier beoordeelden. Maar toen uiteindelijk de hoofdpersoon zijn Maker ontmoette en geloofde wat Hij zei, vielen deze sterren en minpunten automatisch van hem af. Het was niet meer belangrijk wat andere mensen vonden.
Sommige kinderen begrepen het nog niet direct, want 'sterren' zijn toch belangrijk? Maar veel kinderen pikten de boodschap wel op.

Een van de drie leiders zocht al vrij snel vriendschap met ons. En ook een tweede leider was niet bang om met ons een gesprek aan te gaan. Hij geloofde erg in zichzelf en in het 'facen' van zijn omstandigheden (het hoofd bieden aan). Hij leefde in het nu, dacht niet aan vroeger en de toekomst. Het verhaal van mijn eigen leven bevestigde hem alleen maar dat je op jezelf kunt vertrouwen. Ik heb hem juist proberen uit te leggen dat als onze God een levende God is, Hij zichzelf bekend maakt als je Hem zoekt. En Hij zal dit doen op een manier dat je zeker weet dat Hij er is. Aan het einde van het gesprek, had ik nog steeds niet het gevoel dat hij ook maar iets begreep van wat ik had gezegd.

De derde leider was het hoofd van de drie. Met hem was het erg moeilijk om persoonlijk contact te maken. Hij was altijd druk en zag er erg belangrijk uit.

Zaterdagavond, dag 7, vielen de muren van Jericho...
Halverwege de week hadden ze ons gevraagd of we nog een andere week wilden meedraaien, want ze waren erg tevreden over ons en de invloed die we hadden op de atmosfeer in het kamp.
We hebben erover nagedacht en hen zaterdag verteld dat we het niet gingen doen. De leiders waren echt verslagen en probeerden ons over te halen. Maar ons besluit stond vast.
Toen we die avond naar huis gingen, liep onze eerste vriend mee naar het hotel. En onderweg stelde hij veel vragen over de Bijbel en over God. We legden hem uit dat God elke taal spreekt en Hij graag hem wilde ontmoeten. Samen met een van ons is hij toen gaan bidden.
De anderen van ons zaten in één kamer bij elkaar. Nog geen half uur later hoorden we dat ook de tweede leider contact had gezocht met de jongens en graag meer wilde weten. De gesprekken die hij gevoerd had, lieten hem niet meer los. Ze hebben hem uitgelegd wat Jezus gedaan heeft en langzamerhand begon
hij het te begrijpen. Ook zij hebben samen met hem mogen praten met God en vroegen God of Hij wilde spreken. Toen ze daarop aan het wachten waren, zag onze vriend heel duidelijk het woord 'liefde' in zijn eigen taal. Hij was erg onder de indruk. Toen dit nieuws zich onder ons verspreidde, waren ook wij zo onder de indruk en gingen spontaan een feestje bouwen!

We stonden opgewonden te praten in de kamer bij de jongens toen de telefoon ging: de derde leider!
Hij had van de andere twee leiders verhalen gehoord. Ze hadden gezegd dat hij met ons moest gaan praten. Hij zei onomwonden: “Ik wil meer weten over jullie God! Is het goed als ik kom?”
We stonden echt helemaal te shaken van opwinding! De jongens hebben met hem gepraat en de anderen zijn weer met elkaar in één kamer gaan zitten. En Hij heeft ook gesproken tot deze man. Deze man vertelde ons dat hij tijdens het bidden God's stem hoorde zeggen: “Je staat in je roeping, maar als je je leven aan mij geeft, zal ik je voor een veel grotere zaak gebruiken.” Hij wilde alles weten over deze God! We hebben hem de Bijbel gegeven en veel vragen mogen beantwoorden…
Hij vertelde de jongens dat dit nieuws erg belangrijk is en vroeg zich af waarom we het niet eerder hadden verteld! Hij wilde ons daarom op de laatste dag de ruimte geven om de kinderen in alle openheid te vertellen van deze God en het goede nieuws uit te leggen.

We hebben gehuild en gelachen en hebben teruggedacht aan wat God ons had laten zien in het verhaal van Jericho. Dit was de 7e dag! De muren waren gevallen, we konden naar binnen trekken. Morgen zouden we de schatten van deze stad mogen verzamelen.

De zondag was echt een wonder. Het contact met de leiders was ineens zo nieuw. En de ruimte die we kregen was ongekend. Veel kinderen wilden meer weten.

Afscheid nemen ging niet zonder tranen, maar met zoveel hoop. Ook onze broertjes en zusjes die daar al waren hebben we zo mogen bemoedigen.

We dachten terug aan ons doel om mensen uit hun gevangenis te bevrijden, blinden te laten zien en lammen te laten lopen. Het was ongekend om hier bij te mogen zijn. Alsof God erop gewacht had en dit graag met ons wilde delen...

Onze God is een God van wonderen. Nog steeds!

Lieve groet,
Alita