een weekje counseling
Door: alita scholtens
Blijf op de hoogte en volg Alita
17 April 2009 | Oeganda, Jinja
lieve allemaal,
Ik heb even tijd om weer bij te praten. Eindelijk hebben we een internetcafe gevonden met een snelle internetverbinding.
vrijdag 17 april
vanmorgen een bizarre ochtend meegemaakt. We waren op bezoek bij een ministry van YWAM die gezinnen helpt met gehandicapte kinderen. Wat een ellende.Gezinnen zijn zo kwetsbaar en kinderen helemaal. We gingen achterop een motor naar de binnenlanden op bezoek bij de gezinnen. Alles wat ik ooit gezien heb op plaatjes was nu ineens realiteit. Kinderen met vliegen in de ogen en in de mond is zo ontluisterend om te zien. Een kindje van 5 zag eruit als 2,5 en was ernstig ondervoed, naar mijn idee moest het gewoon aan het infuus. Maar de verantwoordelijke opa kon het gezin niet verlaten want dan zouden de andere kinderen geen eten krijgen. Zo verdrietig! Ik wist echt niet wat ik moest zeggen.Het liefst had ik het kind willen meenemen. We hebben wat geld gegeven zodat ze weer wat eten konden kopen.
Een ander gezin een kindje met een waterhoofd, maar eenvoudige ingrepen die wij hebben komen hier traag op gang en dit kindhad een enorm hoofd en een ontwikkelingsachterstand. De moeder had het erg druk met werken op het land.
De komende weken hopen we met deze ministry mee te draaien en naar mogelijkheden te zoeken om de ouders te geestelijk te begeleiden.
Donderdag 16 april
Vandaag zijn we naar de gevangenis geweest. Ik wist niet wat ik moest verwachten en mij was gevraagd om te spreken over gehoorzaamheid aan God.Ik was daar een beetje sceptich over en zelfs een beetje lacherig.Ik, een meisje uit nederland voor deze mannen? Maar ik merkte dat God me ineens duidelijk maake dat ik op Sarah, de vrouw van Abraham leek die lachtte toen God haar een zoon beloofde op haar leeftijd.Zou voor Hem iets onmogelijk zijn? Het raakte me diep. Toen we daar aankwamen waren er 90! christenmannen die op de galerij zaten en een samenkomst hadden.En het was zo ontroerend. Hun zang en dans was zo'n getuigenis. Een man las psalm 119:71. En toen ik ging spreken voelde ik me net zo'n Corry ten Boom. Het was echt een droom. Had het gevoel dat God meer tot mij sprak dan tot deze mensen. Het was erg indrukwekkend en krachtig. Heb onze familiefoto geshowed, want relaties zijn erg belangrijk hier. YWAM is nu 1,5 jaar hier bezig en ze zijn begonnen met 5 en nu al 90! De man die dit heeft opgezet heeft zelf in de gevangenis gezeten en weet dus uit ervaring hoe het is!
woensdag 15 april
We naar een psychiatrisch ziekenhuis geweest met pastor Jabel die daar vrijwilligerswerk doet en de counseling probeert op te zetten.O help, alles wat we in Nederland not done is, doen ze daar wel. Geen respect voor privacy, geen respect voor de client. Ik kreeg echt buikpijn, maar probeerde mijn wereldbeeld maar te vervangen door die van hun. Psychiatrische patienten hebben hier een enorm stigma. We zullen de komende weken daar elke woensdag te vinden zijn.We hebben wel wat contact kunnen maken.
Paaszondag 12 april
We waren we door een pastor Jabel uitgenodigd om in zijn kerk te komen. Ze zouden zang en dans en drama hebben. Alles behalve wat ik verwachtte zag ik daar. Het was een klein klaslokaal vol kinderen. Ik dacht : waar zijn hun ouders? Maar pastor Jabel sprak tot deze kinderen alsof zij de kerk waren! En dat waren ze ook.Het waren weeskinderen. Het zette mij met beide benen op de grond, want pastor Jabel leerde mij te kijken hoe Jezus kijkt. Ik zie kinderen, Jezus ziet een kerk waarvoor Hij wilde sterven. Dat is dus echt onverwachts anders kijken. Pastor Jabel is zelf als weeskind opgegroeid en hij heeft enorme visie. Hij gaf ons inzicht in de nood van weeskinderen dat ze nauwelijks aangeraakt worden op een liefdevolle manier. En hoe ze daar wel behoefte aan hadden. Zo kwetsbaar en zo mooi toen hij ons uitnodigde om kindern op schoot te nemen en ze aan te raken.
Vrijdag 10 en zaterdag 11 april.
Deze dagen voor de Pasen hadden we een seminar met Christelijke counselers uit Uganda.Er was een professionele counsleor uit Engeland die lesgaf en ook binnen YWAM lesgeeft. Hij gaf zoveel inzicht in counselingstools. Zo praktisch hebben we het in heel onze lesfase nog niet meegmeaakt. Dus dat was mooi meegenomen.En ook zoveel ervaren ugandese counselors om ons heen met hun cases was erg inzichtgevend. Wat een ellende met dat Aids hier en allerlei sexuele nare dingen.
De natuur van Uganda is echt prachtig. Zoveel bloeiende bomen. Bananenbomen in overvloed. We eten elke dag verse ananas! En zoveel bijzondere vogels! De muziek is heerlijk.Inmiddels is er 's nachts een olifant boven ons hoofd aan het verhuizen. We weten echt niet wat het is, maar het is een lawaai 'snachts!
Tot zover voor nu. Hopelijk heb ik binnenkort tijd en mogeklijkheid om foto's te plaatsen. gaat niet echt makkelijk.
lieve groet, alita
Ik heb even tijd om weer bij te praten. Eindelijk hebben we een internetcafe gevonden met een snelle internetverbinding.
vrijdag 17 april
vanmorgen een bizarre ochtend meegemaakt. We waren op bezoek bij een ministry van YWAM die gezinnen helpt met gehandicapte kinderen. Wat een ellende.Gezinnen zijn zo kwetsbaar en kinderen helemaal. We gingen achterop een motor naar de binnenlanden op bezoek bij de gezinnen. Alles wat ik ooit gezien heb op plaatjes was nu ineens realiteit. Kinderen met vliegen in de ogen en in de mond is zo ontluisterend om te zien. Een kindje van 5 zag eruit als 2,5 en was ernstig ondervoed, naar mijn idee moest het gewoon aan het infuus. Maar de verantwoordelijke opa kon het gezin niet verlaten want dan zouden de andere kinderen geen eten krijgen. Zo verdrietig! Ik wist echt niet wat ik moest zeggen.Het liefst had ik het kind willen meenemen. We hebben wat geld gegeven zodat ze weer wat eten konden kopen.
Een ander gezin een kindje met een waterhoofd, maar eenvoudige ingrepen die wij hebben komen hier traag op gang en dit kindhad een enorm hoofd en een ontwikkelingsachterstand. De moeder had het erg druk met werken op het land.
De komende weken hopen we met deze ministry mee te draaien en naar mogelijkheden te zoeken om de ouders te geestelijk te begeleiden.
Donderdag 16 april
Vandaag zijn we naar de gevangenis geweest. Ik wist niet wat ik moest verwachten en mij was gevraagd om te spreken over gehoorzaamheid aan God.Ik was daar een beetje sceptich over en zelfs een beetje lacherig.Ik, een meisje uit nederland voor deze mannen? Maar ik merkte dat God me ineens duidelijk maake dat ik op Sarah, de vrouw van Abraham leek die lachtte toen God haar een zoon beloofde op haar leeftijd.Zou voor Hem iets onmogelijk zijn? Het raakte me diep. Toen we daar aankwamen waren er 90! christenmannen die op de galerij zaten en een samenkomst hadden.En het was zo ontroerend. Hun zang en dans was zo'n getuigenis. Een man las psalm 119:71. En toen ik ging spreken voelde ik me net zo'n Corry ten Boom. Het was echt een droom. Had het gevoel dat God meer tot mij sprak dan tot deze mensen. Het was erg indrukwekkend en krachtig. Heb onze familiefoto geshowed, want relaties zijn erg belangrijk hier. YWAM is nu 1,5 jaar hier bezig en ze zijn begonnen met 5 en nu al 90! De man die dit heeft opgezet heeft zelf in de gevangenis gezeten en weet dus uit ervaring hoe het is!
woensdag 15 april
We naar een psychiatrisch ziekenhuis geweest met pastor Jabel die daar vrijwilligerswerk doet en de counseling probeert op te zetten.O help, alles wat we in Nederland not done is, doen ze daar wel. Geen respect voor privacy, geen respect voor de client. Ik kreeg echt buikpijn, maar probeerde mijn wereldbeeld maar te vervangen door die van hun. Psychiatrische patienten hebben hier een enorm stigma. We zullen de komende weken daar elke woensdag te vinden zijn.We hebben wel wat contact kunnen maken.
Paaszondag 12 april
We waren we door een pastor Jabel uitgenodigd om in zijn kerk te komen. Ze zouden zang en dans en drama hebben. Alles behalve wat ik verwachtte zag ik daar. Het was een klein klaslokaal vol kinderen. Ik dacht : waar zijn hun ouders? Maar pastor Jabel sprak tot deze kinderen alsof zij de kerk waren! En dat waren ze ook.Het waren weeskinderen. Het zette mij met beide benen op de grond, want pastor Jabel leerde mij te kijken hoe Jezus kijkt. Ik zie kinderen, Jezus ziet een kerk waarvoor Hij wilde sterven. Dat is dus echt onverwachts anders kijken. Pastor Jabel is zelf als weeskind opgegroeid en hij heeft enorme visie. Hij gaf ons inzicht in de nood van weeskinderen dat ze nauwelijks aangeraakt worden op een liefdevolle manier. En hoe ze daar wel behoefte aan hadden. Zo kwetsbaar en zo mooi toen hij ons uitnodigde om kindern op schoot te nemen en ze aan te raken.
Vrijdag 10 en zaterdag 11 april.
Deze dagen voor de Pasen hadden we een seminar met Christelijke counselers uit Uganda.Er was een professionele counsleor uit Engeland die lesgaf en ook binnen YWAM lesgeeft. Hij gaf zoveel inzicht in counselingstools. Zo praktisch hebben we het in heel onze lesfase nog niet meegmeaakt. Dus dat was mooi meegenomen.En ook zoveel ervaren ugandese counselors om ons heen met hun cases was erg inzichtgevend. Wat een ellende met dat Aids hier en allerlei sexuele nare dingen.
De natuur van Uganda is echt prachtig. Zoveel bloeiende bomen. Bananenbomen in overvloed. We eten elke dag verse ananas! En zoveel bijzondere vogels! De muziek is heerlijk.Inmiddels is er 's nachts een olifant boven ons hoofd aan het verhuizen. We weten echt niet wat het is, maar het is een lawaai 'snachts!
Tot zover voor nu. Hopelijk heb ik binnenkort tijd en mogeklijkheid om foto's te plaatsen. gaat niet echt makkelijk.
lieve groet, alita
-
17 April 2009 - 14:35
Hettie:
Pffff.....
Als ik het lees ben ik al onder de indruk.
Moet wel lachen dat je als laatste alinea de mooie natuur neerzet.
Ik hoop dat je heel veel liefde en zegen mag uitdelen.
Groetjes Hettie -
17 April 2009 - 16:13
Liesbeth:
Joehoe!! Wat een heerlijk verhaal weer! Ik dacht even dat je die bijzondere vogels ook at, maar nee... Tof hoor, om je zo 'vol' mee te maken! En voor ons thuisfront ook goed om te lezen hoe anders het is daar en wat we hebben en wat we kunnen geven! Veel zegen nog!
Liesbeth -
17 April 2009 - 18:51
Brenda & Gert:
Ja, daar sta je dan middenin de ellende, in dit land zichtbaar. IN NL bedenk ik vaak minder zichtbaar en anders.
Zo'n mooie natuur, zulke mooie muziek, waarom dan toch zoveel rotzooi. niet echt in evenwicht he?
Jij mag helpen deze mensen te laten bloeien in hun zwakheid of ze al te zien bloeien.
Blijf dichtbij de maker van die goede schepping en werk zo mee aan het herstel.
en die olifant? Is het misschien een mug??
Gr.big5 -
17 April 2009 - 21:07
Mj En De Meidekes:
Hoi Alita,
veel knuffelen met die kinderen maar, daar groeien ze van. Wij knuffelen jou van een afstand(je), veel liefs (doorgeven hé?)! -
18 April 2009 - 09:44
Catrien:
alita! Ik vind net je site weer, hier ook ver weg in de grote wereld... wat indrukwekkend om te lezen en soms ook wel herkenbaar hier, maar dan anders. We leven in een rare, verdeelde wereld.... Hou vast aan de hoop, probeer ik hier ook!
xxx -
18 April 2009 - 18:58
Gretha:
Wat groot van God om jullie daar aan het werk te zetten. Laat God bij je binnen komen en werk vandaar uit.
Ik hou van je en bid voor jullie. -
19 April 2009 - 12:54
Anita:
Bijzonder hoe God je de woorden gaf in de gevangenis. Succes met het eten van de bijzondere vogels ;). -
20 April 2009 - 06:27
Jaap:
Hoi Alita,
Door jouw woorden komt wat ik wel weet heel erg tot leven. En aan de ene kant geeft het een gevoel van machteloosheid, tegelijk laat je zien: er gebeuren mooie dingen. Indrukwekkend. Wat je schrijft over bloeiende bomen, bananen en annanas doet denken aan het paradijs, de rest aan 'na het paradijs'. Het is er allebei. Ik wens je toe de komende weken liefde en hoop uit te kunnen delen. -
20 April 2009 - 21:19
Broer KlaasJan:
Lieve zus,
Fijn om weer wat van je te lezen en de foto's te bekijken. Onze familie foto's laten zien..... Veel herkenning bij de apen denk ik....
Familie relaties zijn belangrijk om te overleven in Uganda denk ik. Opa die zorgt voor een kleinkind... Tja wat is een leven waard in Uganda denk ik dan. Men is zo gewend aan dood gaan van mensen om hen heen. (groot en klein) Een kerk vol weeskinderen, je kunt je toch niet voorstellen wat dat betekent voor de zielen van deze kinderen. En toch, toch wil juist God daar juist werken. Heel byzonder dat je zo Gods geest mocht ervaren toen je moest spreken. Geweldig als God je wil gebruikten. Voor jou duurt het nog 37 dagen voor je weer terug gaat naar het luxe europa. Voor hen die achter blijven gaat de ellende door. Wetende dat God er ook bij is. Ben je daar al uit waarom er daar zoveel ellende is? of maakt die vraag je juist gek??
Ongetwijfeld gaat Afrika in je hart ook mee naar Europa en blijft deze reis jouw levensreis beinvloeden.
Je bent in mijn gebed en ik breng je heel eenvoudig bij Jezus en onder zijn zegening.
Dikke kussen van de rest van de meiden.
Veel liefde van je broer KJ
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
